Rozdział I: Czasem trudniej określić początek niż koniec.

„Ktoś znikł. Ktoś był a potem znikł. Rozprysł się. Nie ma go. Ktoś tu był. I nadal jest. Tu w środku.

To on. On tu był. Znikł nagle ale jakby nadal tu był."

Jeden wdech i później wolne wypuszczenie powietrza. Tak dla pewności siebie, dla uspokojenia walenia serca. Naciskam dzwonek i czekam.

Kiedy widzę  zatroskaną twarz mojej mamy nie wytrzymuję. Ze świstem wypuszczam torbę z rąk i rzucam się swojej rodzicielce na szyję. Łaknę bezpieczeństwa, ciszy i ukojenia złamanego serca, jak jeszcze nigdy. Dlatego właśnie wróciła. Schowałam dumę głęboko w kieszeń i mimo kłótni z rodzicami, mimo zawalonej szkoły, którą rzuciła parę tygodni temu i tych wszystkich złych opinii, wróciłam.

-Przepraszam, mamo- wyję tonąc w jej jedwabnym swetrze.-To tak bardzo boli, tak bardzo.

**

„- Sara do cholery złaź wreszcie! Za 2 godziny mamy samolot!- wrzeszczał mój brat w kierunku schodów.

- Idę do samochodu, a ty sobie siedź tu sama! PA!-trzasnął drzwiami i ze zdenerwowaniem odkluczył drzwi samochodu.

Zanim zdążył wejść do środka drzwi domu otwarły się z impetem i obładowana blond włosa postać ruszyła w kierunku samochodu.

-Jestem!- wydyszałam pospiesznie

-Nareszcie- odburknął chłopak odbierając torby i wkładając je do obładowanego już i tak bagażnika.

- Oj braciszku kochany, tyle lat się znamy, a ty nie przyzwyczaiłeś się jeszcze do mojego małego kłopotu z punktualności.

-Małego? Małego? Kobieto ty jesteś mistrzynią w tej dziedzinie- przeżywał dalej Mikołaj.

Jeszcze zanim mój kochany braciszek postanowił przekręcić kluczyk i puścić sprzęgło wylał wszystkie swoje żale. Ale to nie było wtedy ważne. Liczyła się przygoda. I ekscytacja, która była z nią związana. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że to będę najpiękniejsze dni w moim życiu. Rozkręciłam głośniej radio i za przykładem wokalisty krzyczałam słowa piosenki.

Byłam wtedy tak głupio szczęśliwa.”

**

Przygryzam brzeg misiowego uszka, kiedy usłyszę ich podniesione głosy. Moja maskotka z dzieciństwa zawsze pomagała mi obronić się przed koszmarami i złymi mocami. Miałam nadzieję, że jego magiczna moc nie wyczerpała się w całości te kilka lat temu. Teraz potrzebowałam jej jak nigdy w życiu.

„Sama wybrała sobie taką drogę, chciała być gwiazdą to niech nią będzie!”

„To twoja córka! Nie możemy jej zostawić!”

„A ona mogła?”

„ I ciekawe co zyskała, zawaloną przyszłość? Brak perspektyw? Kto wie czy zaraz nie okaże się, że zostaniemy dziadkami!”

„Doskonale wiesz jak określa się takie osoby. To dziwka. Tak o niej mówią teraz wszyscy sąsiedzi i wcale im się nie dziwię. Zachciało jej się latać za gwiazdami to ma za swoje!”

„To już nie jej dom.”

„Jak chcesz ją  bronić, to proszę bardzo. Ale nie zdziw się jak listonosz przyniesie ci jutro spory plik dokumentów od adwokata!”

Nie tylko misiowe uszko nie wytrzymało. Tama łez pękła w tej samej chwili, kiedy frontowe drzwi zatrzasnęły się z hukiem.

Jeszcze nigdy nie była tak bardzo świadoma swojej niepewności, swojego jutra, swoich błędów.

„To już nie jej dom.”  „To już nie jej dom.”  „To już nie jej dom.”  Nie jej… już nie.

**

„Obersdorf od pierwszej chwili skradł moje serce. Ten gwar, tłum obcych tak różnych od siebie ludzi. Takich miejsc na ziemi jest naprawdę nie wiele. Od pierwszych sekund kiedy dotarliśmy pod skocznie poczułam się jak nowo narodzona. To było takie nie zwykłe. Poziom adrenaliny dochodził z każdą chwilą do granic wytrzymałości, ale mimo to w niewyjaśniony sposób potrafiłam przyjmować jej więcej i więcej.

-Opłacało się przyjechać tu choćby po to, aby zobaczyć jak największa gaduła w Bydgoszczy milknie- dokuczał mi znów Mikołaj kiedy odnaleźliśmy nasze miejsca.

Nie reagowałam. Znałam mojego o cztery lata starszego brata zbyt długo, żeby wiedzieć, że drażnienie mnie zaraz po wtykaniu nosa w moje sprawy, jest jego ulubionym zajęciem.

Zawody zaraz miały rozpocząć się. Tłum wrzał i pierwszy śmiałek wybił się ku gwiazdom. Ku chwale. Ku wygraniu 62 Turnieju Czterech Skoczni.

**

„Jego poznałam następnego dnia. W szalonym zbiegu jednej małej okoliczności. Pod hotelem, do którego trafiłam bo stał koło poczty, do której zmierzałam aby wysłać pocztówkę do rodziców. To śmieszne, ale wtedy uwierzyłam w pierwszą rzecz jaka przyszła mi do głowy. W przeznaczenie. Choć po tych wydarzeniach mogłabym uwierzyć we wszystko.

Małe okienko poczty, która była moim pierwotnym celem znikła jak resztki śniegu w ciepły, wiosenny poranek. Całkowicie zapomniałam o własnym imieniu, a co dopiero o głupiej kartce do rodziców.

Bus. Wielki jak Titanic austriacki bus hipnotyzował mnie swoim bogactwem. Szłam w jego kierunku zupełnie tego nie kontrolując. Nie naturalnie wielkie sylwetki zamyślonych bohaterów przestworzy pociągły moimi nogami jakbym była marionetką.

Otwarte drzwi podjęły za mnie całą inicjatywę. Jak mogłabym postąpić inaczej? Przecież to mogła być jedyna taka możliwość.

Tłumaczę się. I to dość kulawo. Jestem tego świadoma. Ale mój charakter, ciekawość i chęć przygody sprawiły, że ruszyłam z prądem.

Weszłam do środka w ostatniej chwili. Ruszyłam parę kroków w głąb małego korytarza, kiedy drzwi się zamknęły. Byłam w pułapce. Pojazd zaczął nabierać prędkości, a ja stałam w nim próbując utrzymać równowagę świadoma, że jeszcze nigdy nie byłam w tak wielkich tarapatach.”

**

Wyruszam z nową historią, która szczerze mówiąc jest jedną wielką niespodziewaną improwizacją. Zobaczymy, jak dalej wciągnę się w tą historię i czy ktokolwiek będzie chciał poświęcić czas na przeczytanie jej i skomentowanie.

Ale co tam. Stwierdziłam, że skoro nowy rok, to czas na spontaniczną decyzję.

Pozostaje mi tylko powiedzieć, WITAM ZNÓW!